SARS
Nu de oorlog achter de rug is, pakken de media de draad weer op waar die een paar weken geleden was blijven liggen. Niet iedereen zal daarmee even gelukkig zijn. Zo dacht premier Balkenende dat de affaire-Margarita eveneens was gesmoord in shock and awe. En de jongens in de bouw hoopten dat de NMa net zo tandenloos zou blijken als de VN-wapeninspecteurs.
Maar bij de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) zullen ze blij zijn dat Bagdad niet langer het brandpunt is van internationale verslaggeving. Dagelijks houdt de WHO een virtuele persconferentie over de besmettelijke longziekte SARS. Via de telefoon. De transcripties zijn even vermakelijk als verontrustend.
Datzelfde geldt voor de weblogs van The Peking Duck en Big White Guy, die respectievelijk uit Peking en Hong Kong berichten hoe ziekte en paniek eensgezind om zich heen grijpen. Met bijtend cynisme beschrijven zij hoe de Chinese overheid eigenbelang laat prevaleren boven de gezondheid van de bevolking. De doorzichtige wijze waarop de ware omvang van de epidemie wordt verzwegen, kan volgens Big White Guy maar één ding betekenen: China heeft politiek asiel verleend aan Mohammed Sayyid al Sahhaf.